از نگاه آينه

نام مقدس قم بر بلنداى قاف قيام مى درخشد و نام حضرت معصومه(س) و وجود مبارك آن بانوى مطهر به اين وسعت كويرى و خشك, روحى تازه مى دمد. قم با نام كريمه اهل بيت(عليهم السلام) همراه است و تمام سرسبزى و معنويتش را از وجود آن بزرگوار دارد. قم پناه و مإمن و بهشت معنوى عالمان و فرزانگانى است كه راهى را به جز راه الهى نپيموده اند و هميشه در انديشه احيا و پايدارى دين مقدس اسلام بوده اند.

آنچه در پى مىآيد, گذرى و نظرى است به مجموعه شعر شاعرانى كه ادب آل الله را گرامى داشته اند و به آن افتخار مى كنند. چشم در آيينه اشعارشان مى دوزيم تا قم و گل سرسبد قم را از زاويه ديد آن ها ببينيم.

خاك ((قم)) اين كرده از شرافت جنت

آب مدينه نموده آن يك كوثر

زيبد اگر خاك ((قم)) به عرش كند فخر

شايد گر لوح را بيابد همسر

شيطان به خطاب ((قم)) براندند

پس تخت تو را به ((قم)) نشاندند

اين ماه منير و مهر تابان

عكسى بود از ((قم)) و خراسان

پاى چو برخاك پاك ((قم)) بنهادى

((قم)) ز شرافت گرفت زينت و زيور

خاك ((قم)) از مرقدت چون روضه رضوان شده

پايه قدر تو از گردون فراتر آمده

افتخارى داده اى ((قم)) را تو اى دخت نبى

اى عجين با خاك كويت مشك و عنبرآمده

بانوى ((قم)) اى گل كوير دل ما

سروى ز سلاله امير دل ما

از پاى فتاده سرابيم, تو باش

در غربت عشق, دستگير دل ما

تا در قمم, غم ندارم

از فتنه هاى زمانه

مورم به كاخ سليمان

خاكم در اين آستانه

اين بار گه چرخ بررفعتش گم است

فخرالبقاع, بقعه معصومه در ((قم)) است

حسانا قم كه دارالمومنين است

در باغ بهشت اندر زمين است

شهرها انگشترند و قم نگين

قم هماره حجت روى زمين

تربت قم قبله عشق و وفاست

شهر علم و شهر ايمان و صفاست

حوزه قم هاله اى برگرد آن

فقه و احكام خدا را مرزبان

نقطه قاف قيامند اهل قم

برق تيغ بى نيامند اهل قم

اهل قم از ياوران قائمند

در قيام و پيشتازى دائمند

تابنده اخترى كه از و قم منور است

دخت بلند پايه موسى بن جعفراست

قم مفتخر به شوكت نام بلند اوست

چون مشهد رضا كه بهشتى مصور است

شهر قم آشيان آل عباست

حرم دختر ولى خداست

باز بحر كرم تلاطم كرد

موجى انگيخت نام آن قم كرد

قم چو فيض وجود فاطمه يافت

هرچه از عزت و شرف همه يافت

زمين قم كه چو رضوان بود چو صدف

وجود حضرت معصومه گوهر است اينجا

ز يمن موكب اجلال فاطمه در قم

به رتبه تاج سر هفت كشور است اينجا

تا كه قم حلقه انگشتر آن گوهر گشت

گويد اين در گرانمايه نگين است مرا

سخن گزاف نگويم به چشم اهل ولا

زمين قم به خدا روح ديگرى دارد

كوى تو را بهشت نخوانم كه از صفا

قم را بود به جنت فردوس نازها

قم شاهد است داغ دلت را كه داشتى

از دورى برادر, سوز وگدازها

اى حرم كبريا حريم تو در قم

چرخ نگفته است با مقيم درت, قم

مشهد ز تو, شهر قم از معصومه روشن

لطف شما برهم زن نيرنگ دشمن

آنان كه با خون, ره به ديو و دد گرفتند

درس شهامت از قم و مشهد گرفتند

اى نور ولايت كه به قم جلوه نماست

دل غرق تحير است كاين روضه كجاست

اين ارض قم است يابود خطه طوس

اين مرقد فاطمه است يا قبر رضاست

مزار دختر او را به قم زيارت كن

كه هست بى سخن ايجاد هردو از يك نور

با شرافت ارض قم گرديده زين اخت الرضا

چون رواق اطهرش از عرش اعلا برتر است

اى خاك پاك قم! همه درى و گوهرى

گنجينه دار حضرت موسى بن جعفرى

قم آينه دار دانش و صدق و صفاست

چون كعبه عشق و قبله اهل دعاست

دانى زچه اين مقام را دارد قم

زيرا كه مزار پاك ناموس خداست

به ملك طوس ديدى مهر عالمتاب را اى دل

به قم عازم شو و بين وسعت مهتاب را اى دل

كه مى گويد غريب افتاده اين بانو به شهر قم؟

تماشا كن زعاشق موج بى پاياب را اى دل

شبى گشتم مقيم گلشن قم

سحر چون گل شگفتم با تبسم

از آن مردم ز قم جويند حاجت

كه قم شد كعبه حاجات مردم

يكى تابان چو خورشيد از خراسان

دگر رخشان چو ماه از وادى قم

منم آن ذره در بيكران گم

و همدل باشمايم اى مردم!

بياييد از سرغربت بگرييم

به سوگ بانوى آزاده ى قم

قم پايتخت كشور اسلام ناب است

قم مركز نشر پيام انقلاب است

قم از تقرب آن بارگاه عرش جاه

شرف گرفت و چو ام القرى به خود باليد

تازه كند روان من عرصه دلرباى قم

عقد گشايدم زدل تربت دلگشاى قم

او آفتاب خطه طوس است و ماه قم

شمس الشموس راست چه فرخنده خواهرى

تا مقام دختر موسى بن جعفر قم بود

خاك پايش توتياى ديده مردم بود

بهشت روى زمين است خاك خطه قم

كه جسته حضرت معصومه اندر آن آرام

اى طالب بهشت بدين روضه نه قدم

گز قم گشاده سوى رياض جنان در است

ز شهر قم درى باز است سوى روضه رضوان

گشايد راه, مومن سوى جنات العلى اينجا

قم جاى نيايش است و خلوتگه راز

حاجات پذيرنده ارباب نياز

شكر خدا را كه نزيل قمم

ريزه خور فاطمه دومم

صحن قم از صحن جنان برتر است

روضه معصومه ز رضوان سراست

قم حرم دختر پيغمبر است

خفته در او فاطمه ديگر است

دانى چرا به روضه رضوان ز قم در است

كانجا مزار دختر موسى بن جعغر است

مرقد پاكش به عالم قبله گاه اهل دين

از وجودش قم بود سرچشمه آب بقا

ز يمن مقدم پاك تو بگشود

درى در قم ز جنت حى داور

مدفون در اين مكان گل موساى كاظم است

اينجاست قم كه منبع فيض و دعا بود

اگر در قم نبودى قم چه مى كرد؟

بگو اين روح سردرگم چه مى كرد؟

قم بى تو قم بى آسمان است

قم بى تو غريب و بى نشان است

يكى دختر از نسل پاك پيمبر

به قم آمد و قم از او شد منور

از اين باغ در قم گلى سربرآورد

كه نزدش چو خارند گلهاى ديگر

اين كه بينى قم بلندآوازه در دنيا بود

از طفيل دختر صديقه كبرى بود

اى كه از منبع نور از ملكوت آمده اى

قم از انوار وجود تو منور گرديد

قم ز يمن مقدم تو قم شده

عالمى در بحر جودت گم شده

مدفن دلهاى عاشق در قم است

چشم اميد خلايق در قم است

قم بهشت آرزوى شيعه است

اعتبار و آبروى شيعه است

اى كه قوام قم گره خورده به خاك جاى تو

زينت عرش و آسمان بانگ خدا, فداى تو

باغ رفيع قم چرا, ميوه علم و دين دهد

اين بركات بى شمار آمده از نياى تو

شهر قم از مقدمت پر نور شد

گشته دارالمومنين معصومه جان!

فرزند زهرا, لاله موسى بن جعفر

اخت الرضا, گلبوته گلخانه ((قم))

((قم)) سرزمينى از بهشت جاودان است

در آن ز خورشيد, جهانآرا نشان است

خفته در خاك قم يكى گوهر

گوهرى تابناك و نيك اختر

خاك ((قم)) گشت مدفن پاكش

ديده و دل شدند غمناكش

اى روضه قم بهشت در خانه توست

سرجوش خم ولا به پيمانه توست

در جان تو سرچشمه كوثر جارى است

تا فاطمه آفتاب كاشانه توست

در قم ستارگان فروزنده خفته اند

برآن ستارگان, تو چو خورشيد انورى

اى خاك ((قم)) بناز به خود از ره شرف

زيرا چو خاك يثرب و بطحا, مطهرى

شهر قم است كعبه آمال اهل دل

جان در نماز عشق بدين قبله روكند

گرچه چون باده سخت در جوشم

لب فرو بسته ام به حرمت قم