مرحوم كافي در سن 18 سالگي رهسپار نجف اشرف شد و تا سال 1338 هـ. ش در آنجا دروس سطح را در محضر اساتيد معروف حوزه ي علميه نجف گذراند و پس از آن به قم آمد و تا سال 1340در قم ساكن بود و از محضر اساتيدي همچون آيت الله سيد ابوالفضل موسوي تبريزى، آيت الله راستي كاشاني و مرحوم آيت الله مدني تبريزي (شهيد محراب) فيض برد.
سفرهاي تبليغى
مرحوم حاج شيخ احمد كافي در راستاي اهداف بلند خويش كه در رأس آنها تبليغ دين مبين اسلام و مذهب تشيّع بود، به شهرهاي مختلف كشور سفر مي كرد و در آن شهرها به تشكيل و بناي مهديه همّت مي گمارد، تا مردم به ويژه جوانان را در آن شرايط و فضاي فساد آلودي كه رژيم ستم شاهي پهلوي در به وجود آورده بود، به مجالس و هيأت هاي مذهبي جذب نمايد. كه از آن جمله مي توان به مهديه هاي رشت، سيرجان، كرمان و در رأس آنها مهديه ي تهران اشاره نمود كه تا اين زمان هم مورد توجه جوانان هيأتي مي باشد.
مرحوم كافي مي گفت: «من به 108 شهر ايران سفر كرده ام و در آن شهرها به سخنراني پرداخته ام» كه با در نظر گرفتن وسايل ارتباطي آن روزها، اين كار بسيار سخت و طاقت فرسا بوده است.
يكي از ويژگي هاي مهم مرحوم آقاي كافي در سفرهاي تبليغى شان اين بود كه در هر شهري كه مي رفتند، سعي مي نمودند اختلافات بين هيأت ها را برطرف كنند و باعث اتّحاد و يگانگي هيأت ها شوند تا ضمن تشكيل يك هيأت بزرگ، مراسم مذهبي منسجم تر و باشكوه تر برگزار شود و همچنين ايشان اين هيأت ها را زير نظر علما و بزرگان آن شهر قرار مي داد تا از انحرافات فكري و عملي آنها جلوگيري شود.
مبارزات سياسى
حاج شيخ احمد كافي از سال 1338 هـ. ش كه در قم ساكن شد، مبارزات سياسى خويش را عليه رژيم ستم شاهي پهلوي آغاز كرد و در سخنراني هاي خود، مردم را نسبت به چپاول و ظلم همه جانبه ي حكومت سياه محمد رضا شاه آگاه مي كرد؛ به همين خاطر متجاوز از 40 بار به زندان رفت و در سال 1354 و 1355 به ايلام تبعيد شد.
ليكن اين مبارز نستوه هرگز از مواضع خويش كناره گيري نكرد و همواره مراتب حمايت خويش را از حضرت امام خميني(ره) ابراز داشت. وي پس از ترور حسنعلي منصور، به جرم همكاري با گروه شهيد «بخارايي» به شش ماه زندان محكوم شد، اما هرگز در جنگ جلادان جفاكار از پاي نشست. پس از واقعه ي 15خرداد سال 1342 نيز ماه ها در زندان به سر برد. پس از آن نيز هم زمان با ايراد سخنراني هاي پر شور و حماسي در مساجد مختلف تهران، به برپايي مراسم عارفانه ي دعاي كميل و ندبه، و نيز برگزاري محافل آموزش قرآن و مجالس اخلاقي در خانه اش براي كودكان و نوجوانان همّت گماشت.
عروج ملكوتى
با فرا رسيدن ماه شعبان سال 1398 هـ. ق و شروع مراسم جشن، بنيان گذار انقلاب اسلامى، حضرت امام خميني(ره)، در بيانيه اي اعتراض آميز عليه رژيم شاه چنين ابراز داشتند كه با اين كشتار گسترده ي رژيم پهلوي در شهرهاي مختلف ايران، عيدي براي ملّت مسلمان ما باقي نمانده است و در چنين شرايطي كه ملّت عزيز ما در عزاي عزيزان خود نشسته، چگونه ممكن است كسي به شادماني بپردازد؟!
مرحوم شيخ احمد كافي(ره) ديگر درنگ ننمود و از برگزاري مراسم جشن و چراغاني كه در تهران كم نظير بود خودداري كرد و در خانه نشست.
دژخيمان رژيم پهلوي كه تاب ماندن ايشان را در تهران نداشتند، وي را راهي سفري اجباري كردند، از اين رو مرحوم آقاي كافي در روز پنج شنبه، چهاردهم شعبان سال 1398ه.ق به قصد مشهد از تهران خارج شد؛ شب را در گرگان سپري كرد و صبح روز جمعه، نيمه ي شعبان سال 1398 هـ. ق كه مصادف با اول مرداد ماه 1357بود، پس از آنكه نماز صبح را در قوچان خواند، در حالي كه به گفته ي يكي از همراهان ايشان، در حالي كه مشغول قرائت دعاي ندبه در خودرو بودند، در يك تصادف فوق العاده مشكوك، روح بلندش به ملكوت اعلي پيوست و چشماني كه يك عمر در فراق مولايش اشك ريزان بود، فرو بسته شد.