حجت الاسلام واردی اذعان داشت: عبیدالله بن زیاد که استاندار کوفه و بصره و عامل یزید بن معاویه در عراق و فتنه گر اصلى واقعه کربلا و از دشمنان سخت اهل بیت(ع) بود، دستور داد که اسیران را با همان حالت اسارت و در پوشش نامناسب و تحقیرآمیز وارد مجلس او نموده و از اینراه بر آنان و بر همگان فخر و بالندگى کند.
وی ادامه داد: عبیدالله بن زیاد قبل از حرکت اسیران، فرمان داد سرهاى شهیدان کربلا را بالاى نیزه کرده و به سرپرستى زجر بن قیس به شام ارسال کنند و پس از آن، اسیران را بر کجاوه هایى سوار کرده و به حالت اسیرى روانه شام کرد. او دستور داد امام زین العابدین(ع) را با غُل جامعه در بند کرده و دست هایش را برگردنش به بندند. وى، محفّر بن ثعلبه عائذى را مأمور رساندن اسیران به شام نمود و افراد جنایتکارى چون شمر بن ذوالجوشن و خولى را نیز با او همراه کرد.
عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی با اشاره به اینکه گروه اسیرداران، در میان راه به گروه حاملان سرهاى شهدا پیوسته و به اتفاق هم راه عراق تا شام را پیمودند بیان کرد: منازل و ایستگاه هاى میان عراق و شام، زیاد است و معروف به چهل منزل است. آنان در هنگام حرکت به سوى شام از بسیارى از شهرها و روستاها عبور کردند و در بسیارى از این مناطق، مردم به محض باخبر شدن از شهادت امام حسین(ع) و اسارت خانواده آن حضرت، سوگوارى مى کردند و بر قاتلان آن حضرت نفرین و لعنت مى فرستادند.
وی خاطرنشان کرد: از اسیران و سرهاى شهدا در بین راه، کرامات فراوانى به ظهور رسید و خاطره هاى زیادى از آنان در منابع اسلامى و مقاتل به ثبت رسیده است.
واردی ادامه داد: در روز اول ماه صفر سال 61 هجرى قمرى، اسیران و سرهاى شهیدان واقعه کربلا را وارد دمشق، مقر حکومت یزید بن معاویه کردند و اهالى این شهر، این روز را عید اعلام کرده و به جشن و پایکوبى پرداختند.
وی در رابطه با شدت عناد و بی حرمتی عاملان یزید با کاروان اسرا تشریح کرد: روایت شده اسیران واقعه کربلا، همین که به دمشق رسیده و خیل تماشاگران را دیدند، تلاش زیادی کردند تا خود را از تماشاگران بپوشانند. به همین دلیل، جناب ام کلثوم(س) پیش از ورود به دمشق به شمر بن ذى الجوشن فرمود: مرا با تو حاجتى است. شمر گفت: حاجت تو چیست؟ ام کلثوم(س) فرمود: این شهر شام است. چون خواستید ما را وارد شهر کنید، از دروازه اى وارد کنید که حضور تماشاگران در آن کمتر باشد و سرهاى شهیدان را از میان اسیران بیرون برده و جلوتر از آنان حرکت دهید تا مردم به تماشاى سرها پرداخته و به خاندان عصمت و طهارت کمتر نگاه کنند.
وی ادامه داد: شمر که جرثومه فساد و تباهى بود، برخلاف نظر ام کلثوم (س)، سرهاى شهیدان را در میان اسیران قرارداد و آنان را همزمان از دروازه ساعت که شلوغترین ورودى دمشق بود، عبور داد.
عضو هیت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی با اشاره به اینکه پس از ورود اسیران به دمشق، آنان را وارد مجلس یزید نمودند اذعان داشت: یزید در آن جمع، متوجه امام سجاد(ع) شد که در غل و زنجیر بود و به ایشان گفت: اى پسر حسین! پدرت خویشاوندى مرا برید و حق مرا زیر پا گذاشت و با من درباره سلطنت به نزاع پرداخت، در نتیجه خدا با او چنین معامله اى کرد که اکنون مشاهده مى نمایى! امام زین العابدین(ع) در پاسخ یزید این آیه را تلاوت کرد: ما اَصابَ مِن مُصیبَةٍ فِى الارْضِ وَ لا فی اَنفُسِکُمْ اِلا فی کِتابٍ مِن قَبْلِ اَنْ نَبْرَاَها. یعنى هیچ بلا و ناگوارى در روى زمین و در جانهایتان به شما نمى رسد مگر آن که پیش از این ما آن را در کتاب مقدرات ثبت کردیم، همانا این کار براى خدا آسان است.
وی همچنین به روشنگری ها و افشاگری های کاروان اسرا در شام اشاره کرد و با بیان اینکه مناظره حضرت زینب(س) و دیگر افراد خانواده امام حسین(ع) با یزید و خطبه به یادماندنى امام سجاد(ع) در حضور یزید، درباریان و اهالى دمشق در مسجد اموى از مهمترین این اعمال بود خاطر نشان کرد: اینگونه افشاگرى ها و مبارزه هاى پنهان و آشکار اهل بیت(ع) در حالت اسیرى در شام، یزید را در نزد مسلمانان، بى مقدار و بى اعتبار کرد و پس از مدتى، وضعیت شام را بر ضد یزید و به هوادارى از امام حسین(ع) تغییرداد.
انتهای پیام/ 115