سپاس خدای را که کس سرپیچی از فرمانش نتواند و سدّی راه بر لطفش نبندد و دستی را ساختن و آفریدن به مانند او نشاید. گستره بخشندگی اش بی پایان است. تازه‏های خلقت سرشته دست اوست و استواری عالم پدیدآمده حکمت او. هر عملی را پاداشی در خور دهد و هر نالان و پریشانی را رحمتی سزاوار او فرو بارد. زلال لطفش یکسره جاری است. ندای بندگان را بشنود و اندوه و بلا از خلق بگرداند و ستم کاران را به سختی فرو نشاند. هیچ خدایی جز او نیست و هیچ کس و هیچ چیز را یارای برابری با او نیست. نه مثلی دارد و نه همتایی. شنوا و بینا و مهربان و آگاه است و بر هر چیز تواناست.

خدایا، به سوی تو رو آورده‏ام، معترف به خداوندی‏ات و زبان گشوده به پروردگاری‏ات. فرجام کارم با توست چنان که آغاز وجودم لطف تو بود. پیش از آن که من باشم از لطف سرشارم کردی و از خاک آفریدایم. از بلا و شدّت روزگار درامانم داشتی. لحظه‏ای از لطف و مهرت بر من کاسته نشد. زمانی در وجودم آوردی که جهان به نور هدایت رسولت روشن بود. پس در این عصر رشدم دادی و چونان گذشته از نکویی و مهربانی‏ات بی دریغ بر من فرو باریدی. کار آفرینشم با تو بود تا آن که با خلقتی کامل و بی نقص درِ زندگی را به رویم گشودی در کودکی نگاهبانم بودی و مهربانی مادر را برایم برانگیختی و بدین گونه رشدم دادی. پس تو را بزرگ می‏دارم، ای مهربان‏ترین و ای لبریز از رحمت.

الهی، زبانم تو گشودی و سخن گفتنم تو آموختی. لطفت را بر من تمام کردی و مرا به مهر پروراندی. فطرتم را تو به کمال رساندی و سرشتم را تو اندازه نیکو بخشیدی. به نسیم معرفتت که در ذهنم وزاندی وعجایب حکمتت که در برابر دیده‏ام به تصویر کشیدی حجت را بر من تمام فرمودی. به شگفتی‏های خلقت، چشم دلم را گشودی و برای سپاس‏گزاری و یاد خود بیدارم نمودی. اطاعت و عبادت خود را بر من واجب کردی و پیام رسولانت را در گستره فهمم جاری کردی و این همه از سر لطف و احسانی بود که با من داشتی و در آن بر من منت نهادی [پس ای مهربان، تو را سپاس].

لطیفا، آن دم که مرا آفریدی به لطف و احسان همیشگی‏ات، نعمت بر من تمام کردی و راه بر اندوه و نقمتم بستی. جهالت و جسارت من با تو، هرگز تو را از رهنمونیِ من بدانچه به تو نزدیکم کند بازَت نداشت؛ آن گونه که چون صدایت زدم پاسخم گفتی و چون دست خواهش به سویت بر آوردم عطایم کردی. چون اطاعتت کردم شکر گزارم شدی و چون سپاست گفتم لطفت را بر من افزودی و این همه، کمال لطف تو بر من است و مهربانی بی انتهای تو با من، ای سراسر پاکی و مهر.

پاک و منزهی ای خدای من؛ ای آغازگر؛ ای برگرداننده خلق. صفاتت نیکو عزتت بی‏انتهاست. نام‏هایت بلند است و نعمت‏هایت بی شمار. کدام نعمتت را شماره کنم؟ از کدام لطف تو نام آورم؟ به سپاس کدام احسانت برخیزم؟ که لطف و نعمت تو نه در شماره آید و نه در حصار دانش کس گنجد. و من ـ ای مهربان ـ زبان به اقرار می‏گشایم که بر هیچ کدام از آن همه نعمت بی شمار در جسم و جانم شکری نتوانم گفت مگر به لطفی که تو بر من روا داری و آن نیز شکر دیگر می‏طلبد.

بارالها، نه من و نه همه شمارشگران خلقت اگر در پی شمارش نعمت‏های تو بر آییم، نه یارای شماره کردنش خواهیم داشت و نه اندازه‏اش را تاب خواهیم آورد. که خود در کتاب ناطق و پیام صادقت فرمودی: «اگر بخواهید نعمت‏های خدا را در شماره آورید، نخواهید توانست». و حقیقت همان است که تو در کتاب خود فرمودی و پیامبران تو بر ما برخواندند.

خدایا، با همه وجودم شهادت می‏دهم و از سر ایمان و یقین زبان به اقرار می‏گشایم که سپاس خدایی را که نه فرزندی دارد و نه شریکی، و نه یاوری تا در خلقت یاری‏اش کند. پاک و منزه است که اگر خدایی جز او در آسمان و زمین بود گستره خلقت به نابودی می‏افتاد و از هم می‏شکافت.
سپاس خدای یکتای بی همتای بی نیازی را که انبازی برای او نیست؛ سپاسی به بلندای سپاسمندی ملایک مقرب خدا و فرستادگان و رسولان الهی.

عزیزا، چنان خوف و خشیت خود را در دلم انداز که گویی بر هیبت پرشکوه تو چشم دوخته‏ام. حکیما، به ریسمان تقوا به دیار سعادتم کشان و به زنجیر گناه به چاه شقاوتم فرو مبر. صفحه سرنوشتم را از نیکی پر کن و تقدیر را خجسته دار، تا به آنچه از من دور داشتی اشتیاق نورزم و از آنچه تو پیش آوردی دوری نکنم. خدایا، درونم را بی نیازی بخش قلبم را از یقین سرشار کن عملم را پاکیزه و خالص گردان. در چشمانم نور بینایی و در دینم نور بصیرت بتاب و مرا بر آن که بر من ستم ورزد پیروز دار. الهی، در اندوه و گرفتاری، تو تسلایم باش. عیوبم را تو بپوشان و بر گناهانم قلم عفو بکش. دست شیطان را از آسیب رساندن به من کوتاه فرما و مرا در دنیا و آخرت بلند مرتبه دار.

مهربانا، تو را سپاس که مرا آفریدی و شنوا و بینایم گرداندی. تو را سپاس که مرا آفریدی و از سر رحمت به خلقتی نیکو آراستی در حالی که از خلقتم بی نیاز بودی. ای پروردگار من، چنان که مرا آفریدی و خلقتم را نیکو داشتی و از لطف سرشارم کردی و هدایتم نمودی و از خوبی‏ها لب ریزم کردی و بی نیازم نمودی و عزتم بخشیدی، به همان سان هر روز و شب از حوادث روزگار درامانم دار و از اندوه دنیا و گرفتاری آخرت رهایم ساز و از ستم ستم‏کاران دورم دار.

بارالها، از آنچه در هراسم افکند در امانم دار؛ جان و دینم را تو خود در پناه حمایت خود گیر؛ در سفر نگاهبانم باش؛ در آنچه روزیم می‏کنی برکت ده؛ درونم را در پیشگاه خود خوار و خاضع دار و در چشم مردم عزت بخش؛ از ستم شیاطین جن و انس امانم ده؛ پرده از گناهم بر مکش؛ درونم را به پلیدی آلوده مساز؛ مرا به زشتی مبتلا مکن؛ لطفت را از من باز مگیر و به غیر خودت مرا وامگذار.

ای مهربان من، مرا به غیر خود وامنه که چون خویش و نزدیک من باشد، از من بِبُرَد و چون بیگانه و ناآشنا باشد به سرزنشم گیرد یا آن که ضعیف و نیازمندم خواهد و حال آن که تو خدای من و مالک امور منی. پس شکایتِ بی کسی و غربت به درگاه تو آورم و از دوری منزل ابدی و خواری ام به نزد تو شکوه می‏کنم. پس ای عزیز، با من خشم مگیر که جز از خشم تو نمی‏هراسم و حال آن که لطف و مهربانی تو ـ ای پاک‏ترین ـ همواره پیش رویم گسترده بوده است.
پس ای مهربان، تو را به نور جمالت می‏خوانم که بدان آسمان و زمین را روشن ساختی و تیرگی‏ها را از هم دریدی که مرا در لحظه غضبت از دنیا مبری و پرتو خشمت را بر من فرو مباری که تو از مهر و خشنودی لبریزی.