مباني اخلاق جي.ئي.مور، نخستين بار در سال 1903 انتشار يافت. اين كتاب را نقطه آغاز مسلم نظريه اخلاقي قرن بيستم دانسته اند. ليتون استراچي تاريخ انتشار آن را «شروع عصر خرد» ناميد و مينارد كينز آن را «برتر از افلاطون» دانست. اين اثر به تدريج به عنوان متني كلاسيك، در باب نظريه اخلاق تحليلي با اقبال گسترده اي، كه هنوز از آن برخوردار است، مواجه شد.

مور، به صورت پرآوازه اي، استدلال مي كند كه نظريه هاي اخلاقي سابق به آفت «مغالطه طبيعت گرايانه» مبتلايند. نظريه خود او، كه در پي پرهيز از اين مغالطه است، مشتمل بر بحث از انواع چيزهايي است كه ارزش ذاتي دارند، و انواع اعمالي كه بايستي انجام گيرند.

متن مباني اخلاق در اين جا همراه با پيش درآمد منتشر نشده اي آمده است كه مور به قصد ويراست دوم كتاب نوشته بود. اين پيش درآمد، گو اين كه به اتمام نرسيد، به وضوح بيان گر انديشه هاي پسين مور در باب كار (قبلي) خود اوست. هم چنين اين مجلد دو قطعه مهم از نوشته هاي اخلاقي بعدي مور: اختيار و مفهوم ارزش ذاتي با مقدمه اي جديد از توماس بالدوين را دربر مي گيرد. بر همه دانش پژوهان و طالبان آثار مور و نظريه اخلاقي به نحو عام، خواندن اين اثر فرض است.