پژوهشي در زمينه بررسي تاثير وحدت نظر نخبگان سياسي در توسعه كشور است. و راهكارهاي رفع اختلاف نظر اين نخبگان در مسايل سياسي و رسيدن به يك وحدت نظر و وحدت رويه در مسايل سياسي و اجتماعي كشور را مورد بررسي قرار داده است. در اين پژوهش با دو رويكرد «توسعه تعالي محور» و «رويكرد دولت توسعه گرا» در چهار مقطع زماني مهم در جمهوري اسلامي ايران يعني دوره هاي؛ انقلاب، جنگ تحميلي، سازندگي و اصلاحات به بررسي نقش نخبگان سياسي از تمامي احزاب و گروههاي فكري و سياسي در توسعه همه جانبه كشور پرداخته شده و يك آسيب شناسي اجمالي نيز از علل اختلاف نظرهاي وسيعه اين نخبگان در عرصه هاي سياسي و اقتصادي به عمل آمده است. نگارنده، نخست كلياتي از شاخص هاي مهم توسعه و فرضيه هاي ارائه شده در اين زمينه ارائه كرده است سپس به بحث در مورد مباني نظري و مدل تحليل تئوريهاي مختلف در مورد اقسام توسعه و ابعاد آن بويژه توسعه سياسي و اقتصادي پرداخته است. وي در اين راستا به نظريه هاي نخبه گرايي و اجماع نظر نخبگان و رويكردهاي متفاوت آنان نسبت به مسئله توسعه در جمهوري اسلامي ايران اشاره كرده و اهميت نظر نخبگان و توجه به اين نظرها را مورد تأكيد قرار داده است. وي با توجه به تجربه هاي گوناگون انقلاب اسلامي در دوران مختلف قبل و بعد از جنگ هشت ساله و تدوين قوانين جامع سياسي و اجتماعي به نقش نخبگان در دوران حساس جنگ، دوران سازندگي و اصلاحات اشاره كرده و تحولات صورت گرفته در هر يك از دوره ها را از لحاظ سياسي، اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي مورد ارزيابي قرار داده است. در ادامه نويسنده به اجماع و اختلاف نظر نخبگان سياسي و توسعه سياسي پرداخته و با توجه به شرايط مختلف كشور در دوره هاي مختلف موارد اجماع و اختلاف نظر اين نخبگان در مسايل گوناگون كشور را مورد تجزيه و تحليل سياسي قرار داده و تأثيرات اين اجماع و اختلاف نظر ها را در پيشرفت و توسعه كشور بررسي نموده است. در بخش ديگري از كتاب وي به ساز و كارها و روش هاي حل تعارض ميان نخبگان سياسي در جمهوري اسلامي ايران اشاره كرده و ضمن بيان انواع تعارض ميان آنان به نقش رهبري و مجمع تشخيص مصلحت نظام، شوراي نگهبان قانون اساسي و شوراي عالي امنيت ملي در حل تعارض و اختلاف نظر نخبگان سياسي اشاره كرده و مصاديق مهم مديريت حل تعارض از طريق مجمع تشخيص مصلحت نظام را بررسي نموده است. برخي از متغيرهاي تأثير گذار برعدم اجماع نظر نخبگان سياسي در ايران از ديدگاه نويسنده بدين قرار است: - عدم شكل گيري مكتب معين فكري در ايران براي توسعه همه جانبه، - كاستي فرهنگ سياسي تعامل مشترك و وجود خرده فرهنگ هاي متعارض ميان نخبگان سياسي، - كاستي فرهنگ سياسي و ساز و كارهاي مديريت حل تعارض در ميان نخبگان سياسي كشور، - كاستي توجه به منافع و مصالح ملي در ميان برخي نخبگان سياسي، - اولويت اهداف و برنامه هاي جناحي، گروهي و حزبي براي برخي از نخبگان سياسي، - عدم پاي بندي و وفاداري فرهنگ رقابت سياسي مسالمت آميز. از نظر نويسنده، «تلقي هاي گوناگون و بعضاً متفاوت نخبگان سياسي از مفهوم توسعه و راهبردهاي آن و اختلافات و منازعات شديد در اين رابطه و همچنين سليقه گرايي در اجراي برنامه هاي مصوب توسعه و وجود خط مشي هاي متفاوت از سوي دستگاههاي اجرايي از جمله مصاديق عيني اختلاف شديد در ميان نخبگان سياسي كشور است كه در دوره هاي مختلف پس از انقلاب اسلامي بويژه در دوران اصلاحات به چشم مي خورد. وي همچنين پيشنهاداتي در پايان كتاب در زمينه اجماع نظر نخبگان سياسي و ضرورت تكوين مكتب فكري معين براي توسعه ملي كشور ارائه كرده است.