جمعه 10 فروردين 1403   18:48:20

(مهار تورم، رشد تولید)

print

از سلسله نشست‌های تخصصی مسائل نوین کلامی؛

نشست «دین و زندگی» برگزار شد

  • خلاصه :عضو هیأت علمی دانشگاه تهران در نشست «دین و زندگی» گفت: در تحمل رنج ها به لنگرگاهی احتیاج داریم و آن لنگرگاه همان ایمان و مقصود و غایت نهایی است.
به گزارش پایگاه خبری دفتر تبلیغات اسلامی ( تبلیغ نیوز )، امیرعباس علی زمانی «عضو هیئت علمی دانشگاه تهران» در نشست یک روزه سلسله نشست‌های تخصصی مسائل نوین کلامی با موضوع «دین و زندگی (رنج، عشق، ایمان و معنای زندگی)» که در مرکز تخصصی طوبی وابسته به دفتر تبلیغات اسلامی خراسان رضوی برگزار شد، به تبیین معنای زندگی و اساس و ریشه رنج ها، رویکردها در مقابل رنج و راه حل ایمانی و دینی پرداخت.

وی با بیان این مسأله که همه انسانها در لحظه ای از لحظات عمرشان با این سؤال مواجه می شوند که موقعیت ما در جهان کنونی چیست، گفت: نگاه ائمه و قرآن به زندگی به مثابه سفر است. و در یک تعبیر دیگر زندگی کتابی است که ما می نویسیم و زندگی بی معنا زندگی خالی از روایت است.

عضو هیأت علمی دانشگاه تهران تصریح کرد: معنای زندگی یعنی مقصود و غایت. غایتی که پیش روی ماست باید ارزش انتخاب داشته باشد. زندگی معنا دار زندگی شاد و آرام است به این دلیل که ریشه نا آرامی‌ها تناقض‌های درونی است. وقتی غایت و طرحواره و تکلیف و ایمان به غایت داشته باشیم دیگر تناقضی در درون ما نیست.  زندگی معنادار زندگی با امید است. امید یک باور است باور به این که شرایط بهتر می شود.

وی افزود: زندگی ترکیبی از لذت و رنج، شادی و غم است. چرایی معنای زندگی در واقع چرایی از رنج است. بزرگ ترین مسأله انسان رنج می باشد. و اینکه چگونه رنج ها را تحمل کنیم. و با آن مواجه شویم. بحث رنج شاید گفته شود بحث روانشناسی است ولی با زاویه نگاه معنای زندگی بحث فلسفی است. و مهم این سوال است که رنج چرا به وجود می آید، چه زمانی رنج می کشیم و ریشه رنج چیست؟

علی زمانی اظهار داشت: انسان دارای عالم درونی است، عالم احساسات، عواطف، علایق و آرزوهاست. و یک عالم بیرونی عالم واقعیت، عالم بیرون از انتظارات و توقعات وجود دارد.  همیشه بین عالم درون و عالم بیرونی فاصله وجو دارد حتی بالاترین تناقض وجود دارد و ویژگی انسانها این است که آگاهی به عالم درونی، عالم بیرونی و تناقض بین این دو عالم دارند و با اضافه شدن یک مولفه دیگر به این آگاهی ها با این عنوان که مااحساس می کنیم که کاری نمی توانیم بکنیم؛ و این باعث ایجاد رنج می شود.

وی به بیان رویکردها در مقابل رنج پرداخت و تصریح کرد: رویکرد اول تغییر عالم بیرون. عزم انسان مدرن بر ساختن بهشت در روی زمین است و بهشت جایی است که در واقع بین عالم درون و عالم بیرون تناقضی نیست. رویکرد دوم تغییر عالم درون. به این تعبیر که انتظارات و امیال باید تابع عالم خارج باشد. درون و نگاه خود را عوض کنیم.

عضو هیأت علمی دانشگاه تهران تصریح کرد: رویکرد سوم این است که همانطور که امور  تغییر پذیر عالم خارج را تغییر می دهیم در درون هم باید تغییر کنیم. رویکرد چهارم هیچکدام را نمی توان تغییر داد بلکه باید تناقض را بپذیریم و خود را به شیوه های مختلفی مشغول کنیم؛ مثل خلق دنیایی دیگر.

وی افزود: متأسفانه بشر جدید به جای اینکه با عرفان و عشق دنیای ثانی را بوجود بیاورد با دارو آن را به وجود می آورد. ولی آنچه درمان بنیادی و اساسی است درمان از راه علل است و رویکرده های پیشین شبه معنا است. ویژگی شبه معنا این است که از یک جهت شبیه معنا هستند ولی معنا نیستند.

علی زمانی اظهار داشت: باید تلاش کنیم که ریشه درد و رنج را بشناسیم. البته قبلتر از آن باید بدانیم سه نوع رنج داریم. اولین رنج، «رنج نرسیدن» می باشد؛ رنج دوم «از دست دادن» است؛ و نوع دیگر رنج بعد از رسیدن، «رنج ملال و خستگی» است.

وی گفت: اساس رنج دلبستگی است. وقتی به شئ دلبستگی نداشته باشیم، به آن نرسید و یا از دستش بدهید ازآن رنج نمی برید. اساس رنج تعلق است البته از آن جایی که ما جسم داریم تعلقات جسمانی داریم و چون موجودات اجتماعی هستیم و در اجتماع زندگی می کنیم و رقابت می کنیم، تعلقاتی داریم. و این مسأله در بودا به این صورت مطرح شده است”برای رهایی از رنج باید ریشه رنج، یعنی تعلقات را بخشکانیم” و این یک راه حل سلبی و پاک کردن صورت مسأله است. و زندگی بدون تعلق عملا زندگی نیست. اما راه حل ایمانی آن کنار گذاشتن تعلقات نیست، بلکه داشتن یک تعلق بزرگ است.

عضو هیات علمی دانشگاه تهران تصریح کرد: این راه حل دو مولفه اساسی دارد. اول باید بدانیم تعلق به هر شیء، محدود و موقتی است. تعلق باید به اندازه همان شیء باشد. دوم تعلق بنیادی، تعلق بزرگ که همان مقصود نهایی است وجود داشته باشد.

وی با بیان این که تعلقات بزرگتر رنج‌های کوچکتر را معنادار می‌کنند بلکه بیشتر شیرین و جذاب می‌کند، خاطرنشان کرد: رنج از جانب معشوق زیبا است و بخشی از عشق است و اینجا داستان ایمان است و ایمانی معنا بخش به زندگی است، که از جنس عشق باشد. نه از جنس تلقین و تکرار. درواقع وقتی که احساس می‌کنید رنج از جانب معشوق (مقصود نهایی، تعلق بنیادی) است رنج تفسیر دیگری پیدا می‌کند. رنجی زیبا، شیرین و قابل تحمل. لذا در زندگی اگر تعلق بزرگتر نداشته باشیم گرفتار پروسه رنج می شویم. ولی معشوق بزرگتر به داستان زندگی ما معنا می دهد و از رنج های ما می‌کاهد.
 
امتیاز دهی
 
 

آرشیو
ravabet.omomi@dte.ir
۰۲۵-۳۱۱۵۲۷۲۷ (مدیریت پرتال)
۰۲۵-۳۱۱۵۰۰۰۰ (تماس با ما)
025-31155614
ایران قم میدان شهداء
خانه | بازگشت |
Guest (PortalGuest)

پورتال اطلاع رسانی دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم
مجری سایت : شرکت سیگما