بسم الله الرّحمن الرّحيم
نگاه اسلام به آشنايي بين دختر و پسر پيش از ازدواج
برخي معتقدند بايد آشنايي و صميميت پيش از ازدواج وجود داشته باشد تا دو فرد يكديگر را به خوبي بشناسند و پس از آن زندگي مشترك را شروع كنند اما بايد بگوييم كه عشق واقعي و علاقه مندي حقيقي بين دو جنس ، زماني ايجاد مي شود كه دو فرد ارتباط خود با يكديگر را به سادگي تزلزل پذير ندانند؛ از سوي ديگر هر يك براي جلب نظر ديگري دست به رفتار نمايشي نزنند. در آشنايي هاي پيش از ازدواج اين مسئله بسيار ديده مي شود. امروزه غرب از طريق تجربه كردن اين روابط و آشنايي ها ، به نحو چشمگيري نهاد خانواده را متزلزل ساخته است. در غرب ظلم آشكاري به جنس زن مي شود، زيرا زنان پيش از اين كه به سن قانوني و شرعي براي برقراري روابطشان با جنس مخالف برسند، مورد بهره برداري جنسي مرد قرار مي گيرند و در بسياري مواقع پس از آن ، مطرود مي شوند. 1 دوستي هاي قبل از ازدواج كه به عشق معروف است، عامل تعيين كننده ازدواج نيست ، زيرا ازدواج نوعي مشاركت در يك اجتماع كوچك (خانواده) است كه در آن دو انسان مي بايد از جهات گوناگون با يكديگر تناسب عملي داشته باشند. پس آن چه عامل تعيين كننده است، همتايي و هم كفو بودن زن و مرد است. در صورتي كه در انتخاب همسر، همگوني مراعات شود، نيازي به برقراري روابط صميمانه پيش از ازدواج نخواهد بود، بلكه بايد تأكيد كنيم كه چنين روابطي مي تواند بيش از آن كه مفيد باشد، مضر و تهديد كننده نهاد خانواده در جامعه به شمار آيد. با نگاهي به آمار مي توان ديد كه آمار طلاق بين كساني كه قبل از ازدواج ارتباط هاي دوستانه داشته اند بالاتر است. از طرفي آشنايي و ارتباط دختر و پسر در محيط اجتماع ، بيش تر از آن كه معرفت ساز باشد، فروزنده هوس ها و معرفت سوز است. عمدتاً ديده مي شود فرد آن گونه كه هست، خود را نشان نمي دهد يا به سبب محبت و عشقي كه ايجاد شده، نمي تواند عيوب طرف مقابل و جوانب مختلف قضيه را بسنجد . بيشتر رفتارها در آشنايي هاي خياباني به شكل هاي تصنعي ابراز مي شود.
البته قبول داريم اگر شناخت صحيحي در ازدواج باشد، آمار جدايي كم مي شود، ولي چه بسا ازدواج هايي كه در اقوام نزديك انجام مي شود و با آن كه دو طرف از كودكي همديگر را مي شناختند، ولي بعد از ازدواج فهميدند به درد هم نمي خورند. اين ها همه گواه آن است كه ارتباطات قبلي نمي تواند مشكل شناخت را حل كند، بلكه مشكل شناخت، بيش تر به آفات شناخت برمي گردد كه در رأس آن ها تعلق قلبي پيدا كردن به طرف مقابل است. 2
بهترين راه آن است كه دو طرف با اطلاع خانواده و با مشورت از آنها، از همديگر شناخت پيدا كنند. شناخت پيدا كردن لزوماً به اين معنا نيست كه روابط دوستانه خياباني برقرار كنند كه در بسياري از مواقع ، هدف اصلي كه شناخت باشد، نه تنها تأمين نمي شود، بلكه چه بسا شناخت كاذبي به وجود مي آيد كه آثار آن در آينده وقتي ازدواج صورت گرفت، ظاهر مي شود.
در بسياري از مواقع ، شناخت شخصيت واقعي و رفتارها و ويژگي ها از طرف دوستان، فاميل ها خانواده ، محيط كار و... به دست مي آيد.
به همين خاطر ازدواج هايي كه از اين طريق ها صورت گرفته، كمتر به جدايي ختم شده است.
در مورد نظر اسلام بايد گفت: با توجه به اهميت ازدواج و نقش آن در سرنوشت انسان، اسلام زوجين را به بصيرت و شناخت دقيق فرا خوانده است. هرگز اسلام راضي نيست دختر و پسر بي گدار به آب زنند و چشم بسته عمل نمايند. هر عقل سليمي حكم مي كند دو نفري كه يك عمر با هم زندگي مي كنند، پيش از ازدواج كاملاً يكديگر را ببينند و با هم صحبت كنند. در روايات معصومين به اين مسئله توجه شده است .
شخصي در زمان پيامبر (ص) زني را خواستگاري كرد اما گويا او را خوب نديده بود. حضرت فرمود :
« اگر او را ديده بودي، اميد سازش و تفاهم بيش تر و زندگي تان با دوام تر بود». 3
حتي در روايتي امام صادق (ع) فرمود: «اگركسي قصد سوء استفاده نداشته باشد، مي تواند به گيسوان و زيبايي هاي (ظاهري) زن نگاه كند». 4
براين اساس فقها فرموده اند: هر يك از زوجين مي توانند بدن ديگري را با شرايط ذيل به منظور تحقيق ببينند:
1 – نگاه به قصد لذت نباشد؛
2 – ازدواج بستگي به اين نگاه باشد؛
3 – مانعي از ازدواج اين دو در ميان نباشد. 5
البته بعضي از فقها نگاه را به صورت و دست ها منحصر كرده اند. 6
بنابراين دختر و پسر پيش از ازدواج مي توانند به صورت غير مستقيم از طريق نامه يا واسطه و معرّف و به صورت مستقيم به گفتگو و ديدن (با نظارت والدين و بزرگ ترها كه در جريان امر قرار دارند) همديگر را بشناسند، به شرط آن كه حدود اسلامي رعايت شود.
-----------------------------
پي نوشت ها :
1 – علي اصغر احمدي، روابط دختر و پسر درايران ، ص 109.
2 – مجموعه مقالات هم انديشي، ج2، ص 489.
3 – وسائل الشيعه، ج14، ص 61.
4 – همان، ص 60.
5 – سيد مسعود معصومي، احكام روابط زن و مرد، ص 187.
6 – همان، ص 188.